طراحی بازی فکری «قهرمان پورت» برای کودکان مبتلا به سرطان در بیمارستان آنکولوژی امیر شیراز
در اقدامی خلاقانه و انسان‌دوستانه، تیم جراحی اتاق عمل بیمارستان آنکولوژی امیر شیراز به سرپرستی دکتر مقداد قاسمی گرجی (فوق تخصص جراحی عروق و اندوواسکولار)، موفق به طراحی یک بازی فکری – آموزشی با نام «قهرمان پورت» شد. این بازی ویژه کودکانی است که به دلیل درمان سرطان از پورت کاتتر استفاده می‌کنند.
هدف اصلی از طراحی این بازی، ایجاد ترکیبی از سرگرمی و آموزش برای کودکان است. با توجه به اینکه استفاده از پورت کاتتر برای بسیاری از کودکان تجربه‌ای دشوار و همراه با ترس و اضطراب است، تیم طراحی تلاش کرده است با استفاده از فضای شاد و کودکانه بازی، این فرایند را برای بیماران کوچک ساده‌تر و قابل‌پذیرش‌تر کند.
بازی «قهرمان پورت» به شکل یک بازی رومیزی طراحی شده و شامل مهره‌ها، تاس و کارت‌های آموزشی – سرگرمی است. کودکان با پیشروی در مسیر بازی، علاوه بر تجربه لحظاتی پرنشاط، با نکات مهمی درباره مراقبت و استفاده صحیح از پورت آشنا می‌شوند. کارت‌های رنگی بازی هرکدام وظیفه خاصی دارند:
کارت‌های شانس (سبز): با اتفاقات خوب و رفتارهای صحیح، کودک را به جلو می‌برند.
کارت‌های چالش (قرمز): اشتباهات رایج یا مراقبت‌های نادرست را یادآوری کرده و کودک را یک یا چند خانه به عقب بازمی‌گردانند.
کارت‌های دانستنی (آبی): شامل پرسش‌هایی درباره پورت هستند که با پاسخ درست، کودک یک قدم به موفقیت نزدیک‌تر می‌شود.
نمونه‌هایی از پیام‌های آموزشی این کارت‌ها عبارت‌اند از:
«یادت بود هیچ وقت روی پورت نخوابی! ۲ خانه جلو برو.»
«یادت رفت بعد از بازی دست‌هایت را بشویی! ۲ خانه عقب برو.»
«چرا پرستار پورت را با سرنگ شستشو می‌دهد؟»
چنین طراحی هوشمندانه‌ای باعث می‌شود کودک به‌صورت غیرمستقیم آموزش ببیند، بدون اینکه احساس کند در حال گذراندن یک فرآیند درمانی است. این بازی همچنین فرصتی برای خانواده‌ها و پرستاران فراهم می‌کند تا در کنار کودک، موضوع مراقبت از پورت را با زبانی ساده و قابل‌فهم توضیح دهند.
به گفته دکتر قاسمی گرجی، «قهرمان پورت تنها یک بازی نیست، بلکه یک ابزار آموزشی – روان‌شناختی است که می‌تواند به کاهش اضطراب کودکان و افزایش همکاری آن‌ها در روند درمان کمک کند.»
این دستاورد نوآورانه تیم جراحی بیمارستان آنکولوژی امیر شیراز می‌تواند الگویی ارزشمند برای سایر مراکز درمانی کشور باشد و گامی مهم در جهت توجه هم‌زمان به ابعاد جسمی، روانی و اجتماعی درمان بیماران کوچک محسوب می‌شود.
