فهرست مطالب
راهکارهای درمانی ترومبوز کاتتر
درمان ترومبوز کاتتر شامل درمان های علامتی، داروهای ضد انعقاد و در صورت لزوم ترومبولیز(شکستن لخته) است.
عواملی که باید در هنگام درمان در نظر گرفته شوند، عبارتند از:
- ارزیابی نیاز مداوم به کاتتر ورید مرکزی،
- وضعیت عملکرد کاتتر
- وجود یک حالت پروترومبوتیک (تسهیل کننده تشکیل لخته) زمینه ای
- بررسی هرگونه شرایط منع مصرف داروهای ضد انعقادی
توجه: این که آیا کاتتر خارج شود یا خیر، بستگی به این دارد که آیا کاتتر هنوز عمل می کند و وجود آن ضروری است. جایگزینی کاتتر خود باید افزایش خطر ترومبوز وریدی در محل قرارگیری کاتتر جدید همراه است.
درمان علامتی
راهکار های درمان علامتی شامل بالا نگه داشتن اندام، کمپرس گرم یا سرد و استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی خوراکی (NSAIDs) مانند ناپروکسن است.
داروهای ضدانعقادی
دستورالعمل های درمان بیماری ترومبوآمبولی وریدی توصیه می کند حداقل سه ماه داروی ضد انعقاد سیستمیک برای ترومبوز کاتتر در وریدهایی مانند ورید های عمقی اندام فوقانی (به عنوان مثال، ورید بازویی، ورید زیر بغلی) یا قفسه سینه (به عنوان مثال، ورید ساب کلاوین) مورد استفاده قرار گیرد.
در حالی که هر دو داروی وارفارین و هپارین با وزن مولکولی کم (LMWH) (انوکسپارین یا کلگزان) ممکن است مورد استفاده قرار گیرد، انوکساپارین در بیماران مبتلا به ترومبوز کاتتر که باردار هستند یا مبتلا به سرطان هستند ترجیح داده می شود.
توجه: درمان با داروهای ضد انعقاد باید تا زمانی که کاتتر در جای خود قرار دارد، ادامه پیدا کند.
ترومبولیز (شکستن لخته ها)
راهکار های مداخله ای مانند ترومبولیز (شکستن لخته با داروهای ترومبولیتیک) نیز ممکن است برای درمان ترومبوز کاتتر استفاده شوند، به ویژه اگر ترومبوز بزرگ باشد یا نگرانی در مورد آمبولی ریوی وجود داشته باشد.
ترومبولیز را می توان برای بیمارانی که معیارهای زیر را داشته باشند، در نظر گرفت:
- علائم شدید که با مصرف داروهای ضد انعقاد بهبود نمی یابد
- ترومبوز در هر دو ورید ساب کلاوین و زیر بغل (آگزیلاری)
- وضعیت عملکرد مناسب کاتتر
- طول مدت علائم ترومبوز کمتر از ۱۴ روز باشد
- امید به زندگی بیمار بیش تر از ۱ سال باشد
- احتمال پایین خونریزی
ترومبولیز هدایت شده با کاتتر با تزریق داروی فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) در طی یک دوره ۱۲ تا ۲۴ ساعته برای درمان ترومبوز کاتتر مورد استفاده قرار می گیرد.
کاتتر را خارج کنیم یا خیر؟
دستورالعمل های فعلی به این موضوع مهم اشاره می کنند که اگر کاتتر ورید مرکزی هنوز مورد نیاز باشد و به خوبی کار کند، لازم نیست که خارج شود. عوامل متعددی باید در این زمینه در نظر گرفته شود، از جمله:
- آیا کاتتر در موقعیت خوبی قرار دارد
- آیا کاتتر آلوده به عفونت نشده است
- آیا علائم تحت نظارت پزشک به خوبی برطرف شده است؟
توجه: اگر تمام معیارهای بالا برآورده نشود، اگر داروهای ضد انعقاد منع مصرف داشته باشد، اگر ترومبوز موجود، تهدید کننده حیات یا اندام باشد یا اگر علائم ترومبوز برطرف نشود، کاتتر باید خارج شود.
ترومبوز کاتتر چگونه تشخیص داده می شود؟
فهرست مطالب امتیازدهی احتمال ترومبوز کاتتر روش ارزیابی احتمال بالینی ایجاد ترومبوز کاتتر بر اساس مجموع امتیازات چهار معیار ذیل ایجاد شده است: ● حضور یک کاتتر یا دسترسی وریدی در یک ورید ساب کلاوین یا ژوگولار یا یک دستگاه ضربان ساز (پیس میکر) (۱ امتیاز) ● ادم گوده گذار یک طرفه اندام (۱
ترومبوز کاتتر چه علائمی دارد؟
فهرست مطالب ترومبوز کاتتر چه علائمی دارد؟ اغلب موارد ترومبوز کاتتر، بدون علامت هستند که سبب می شود تشخیص آن دشوار باشد. علائم ترومبوز وریدی مربوط به اثرات موضعی تشکیل لخته و یا آمبولیزاسیون (مهاجرت لخته به نواحی دیگر مانند گردش خون ریوی و یا بستر شریانی گردش خون سیستمیک) است. اثرات موضعی ترومبوز کاتتر
چه عواملی موجب ترومبوز وریدی(تشکیل لخته) ناشی از کاتتر می شوند؟
فهرست مطالب کاتتر ورید مرکزی می تواند سبب ترومبوز (تشکیل لخته) شود! ترومبوز کاتتر (Catheter-related venous thrombosis) یک عارضه نسبتا شایع ناشی از کارگذاری کاتتر ورید مرکزی است. کاتترهای داخل وریدی باعث آسیب اندوتلیوم وریدی (لایه داخلی پوشاننده ورید) و التهاب عروقی می شوند و از آنجایی که اغلب در بیمارانی که در شرایط افزایش
