فهرست مطالب
راهکارهای درمانی سندروم TOS وریدی
درمان سندروم خروجی قفسه سینه وریدی (TOS وریدی) شامل گزینه های درمانی غیرجراحی (محافظه کارانه) و جراحی می باشد.
استراتژی درمانی در این بیماری به عوامل مختلفی از جمله شدت علائم، وجود ترومبوز و مزمن بودن بیماری بستگی دارد.
صرف نظر از درمان انتخاب شده، هدف اولیه ابتدا تسکین درد و تورم اولیه اندام فوقانی و همچنین جلوگیری از بروز آمبولی ریوی است. اهداف ثانویه عبارتند از:
- درمان علت فشرده سازی خروجی قفسه سینه برای به حداقل رساندن احتمال عود این بیماری
- جلوگیری از بروز علائم مزمن یا سندرم پس از ترومبوتیک
- بازگرداندن کامل عملکرد اندام فوقانی آسیب دیده
راهکارهای درمانی غیرجراحی:
- داروهای ضدانعقادی
- داروهای ترومبولیتیک (تجزیه کننده لخته)
توجه: در اکثر بیماران، درمان بیماری با درمان ترومبولیتیک از طریق کاتتر همراه با درمان فوری با داروهای ضدانعقادی مانند هپارین و پس از یک فاصله متغیر، جراحی برداشتن فشار از روی خروجی قفسه سینه انجام می شود.
درمان با داروهای ضدانعقادی
گام اولیه در مدیریت همه بیماران مبتلا به ترومبوز ورید عمقی اندام فوقانی در شرایط عدم وجود عوامل خطر خونریزی، مصرف داروهای ضدانعقادی است.
پزشکان معمولا مدت زمان حداقل ۳ ماه مصرف این داروها را برای بیماران مبتلا به ترومبوز ورید عمقی اندام فوقانی توصیه می کند.
درمان محافظه کارانه و رایج ترومبوز فعالیتی ورید ساب کلاوین-آگزیلاری شامل درمان های طولانی مدت با داروهای ضدانعقادی یا ضدپلاکتی، بالا بردن متناوب بازو، محدودیت های طولانی مدت در فعالیت بازو، و استفاده از آستین های فشاری است.
اهداف درمانی در ترومبوز وریدی اندام فوقانی ثانویه به سندروم TOS وریدی، پیشگیری از بروز آمبولی ریوی و دستیابی به کانالیزاسیون (برقراری مجدد جریان خون یکنواخت وریدی) مجدد ورید است.
از آنجا که این سندروم به دلیل فشرده سازی مکانیکی مکرر ورید و متعاقب آن اختلال در لخته شدن خون ایجاد می شود، در صورت عدم تغییر در آناتومی و یا عدم جراحی، بسیاری از پزشکان مصرف مادام العمر داروهای ضدانعقادی را به بیماران توصیه می کنند.
درمان ترومبولیتیک (شکستن و تخریب لخته ها)
به دلیل عود قابل توجه علائم در بیمارانی که صرفا تحت درمان با داروهای ضدانعقاد قرار می گیرند، ترومبولیز از طریق کاتتر به عنوان یک استراتژی درمانی اولیه در درمان نوین سندروم TOS وریدی در نطر گرفته می شود.
هدف از این روش درمانی، برداشتن ترومبوز، بازگرداندن جریان خون ورید به حالت طبیعی و کاهش علائم بیماران است.
به علت میزان بالای موفقیت این روش درمانی در برقراری مجدد جریان خون وریدی در شرایط حاد، این روش درمانی به عنوان درمان اصلی سندروم TOS وریدی همراه با جراحی برداشتن فشار از خروجی قفسه سینه متعاقب آن پذیرفته شده است.
ترومبولیز از طریق کاتتر (CDT) در صورت موفقیت می تواند باعث کاهش بروز سندرم پس از ترومبوز، اسکار وریدی و همچنین کمک به تسکین علائم حاد بیماران شود.
توجه: بعد از تخریب حداکثری ترومبوز به روش CDT، تکنیک های بازسازی وریدی کمکی مانند آنژیوپلاستی وریدی (ونوپلاستی) بایستی برای درمان اسکار باقیمانده ناشی از ترومبوز و ایجاد لومن کافی برای جریان خون در نظر گرفته شوند. با این حال، از آنجایی که ورید معمولا توسط بافت اسکار ناشی از ترومبوز در دیواره ورید و همچنین فشرده سازی خارجی ورید بین ترقوه و دنده اول مسدود می شود، آنژیوپلاستی با بالون اغلب ناموفق است یا فقط منجر به بهبودی کوتاه مدت علائم بیمار می شود.
جراحی در درمان سندروم TOS وریدی
از گذشته تا کنون، جراحی برداشتن فشار از روی خروجی قفسه سینه (surgical decompression) یکی از مهم ترین اجزای درمانی در سندروم های TOS وریدی و PSS بوده و هست.
عدم رفع فشار به میزان کافی منجر به تسکین ناکافی علائم بیماران، میزان جریان خون وریدی کمتر و احتمال بیشتر عود ترومبوز می شود.
انجام جراحی باید در تمام بیماران مبتلا به تنگی مداوم یا علائم فشرده سازی خارجی مشاهده شده در ونوگرافی وضعیتی پس از انجام ترومبولیز در نظر گرفته شود.
برای کاهش فشرده سازی خارجی، جراحی برداشتن دنده اول همراه با ونولیز خارجی و برداشتن بخشی از عضلات اسکالن و زیرترقوه ای باید انجام شود.
در حال حاضر پذیرفته شده است که انجام رفع فشار خروجی قفسه سینه در طول همان بستری برای ترومبولیز بی خطر است و روندی به سمت کوتاه کردن فاصله بین CDT و رفع فشار جراحی برای کاهش خطر عود وجود دارد.
پس از رفع فشار به روش جراحی، بسیاری از بیماران دچار اسکار وریدی ناشی از ترومبوز و ترومبوز مزمن خواهند شد. چندین روش جراحی و اندووسکولار از جمله ونولیز در حین عمل و پچ ونوپلاستی (ترمیم ورید با پچ) در طول جراحی برداشتن فشار از روی خروجی قفسه سینه برای کاهش این عوارض وجود دارند که میزان موفقیت بسیار بالایی نیز داشته اند.
توجه: استنت گذاری به علت عوارض ناشی از آن و موقعیت قرارگیری استنت و اندام، هیچ نقشی در درمان سندروم TOS وریدی ندارد.
در عمل، از ترومبولیز به عنوان درمان خط اول برای این بیماری استفاده نمی شود و مصرف داروهای ضدانعقادی و به دنبال آن جراحی برداشتن فشار و ونووگرافی تشخیصی ۲ هفته پس از عمل انجام می شود.
پیش آگهی بیماران سندروم TOS وریدی
بیماران سندروم TOS وریدی که تحت درمان با جراحی موفقیت آمیز قرار می گیرند، معمولا می توانند در عرض چند ماه،به انجام فعالیت های بدنی عادی از جمله دو و میدانی رقابتی، بدون نیاز به مصرف طولانی مدت داروهای ضدانعقادی و بدون بروز علائم مرتبط بازگردند.
سندروم TOS وریدی (venous TOS) را چگونه تشخیص می دهیم؟
فهرست مطالب شرح حال و معاینه بالینی سندروم TOS وریدی تشخیص سندروم TOS وریدی (venous TOS) بر اساس شرح حال و علائم بالینی است. مشخصه بالینی این سندروم، تورم حاد، سیانوز (تغییر رنگ پوست ناحیه متمایل به آبی) و درد در اندام فوقانی به صورت یک طرفه در یک بیمار جوان و فعال از
سندروم TOS وریدی (vTOS) چه علائمی دارد؟
فهرست مطالب سندروم TOS وریدی چیست؟ ترومبوز ورید مرکزی اندام فوقانی یک بیماری شایع و ناشی از طیف گسترده ای از بیماری های مختلف است. سندرم TOS وریدی (vTOS) یا فشرده سازی ورید ساب کلاوین یکی از تشخیص های مهم برای این وضعیت است. سندروم TOS وریدی با فشرده سازی ورید ساب کلاوین بین
سندروم خروجی قفسه سینه (TOS) چیست؟
فهرست مطالب سندروم خروجی قفسه سینه چیست؟ سندرم خروجی قفسه سینه (TOS) یک بیماری ناشی از فشرده شدن و افزایش فشار بر روی ساختارهای عصبی عروقی می باشد که از خروجی قفسه سینه عبور می کنند. این نوع سندروم، ۳ نوع دارد: TOS نوروژنیک (nTOS): ناشی از فشرده سازی شبکه عصبی براکیال (بازویی) TOS
