سندروم TOS وریدی (vTOS) چه علائمی دارد؟

میانگین سنی بیماران سندروم TOS وریدی هنگام تشخیص، ۳۲ سال است، و اکثر بیماران بین دهه های دوم و چهارم زندگی به این بیماری مبتلا می شوند.

افرادی که فعالیت های شدید یا مداوم اندام فوقانی، اعم از ورزشی یا شغلی، انجام می دهند، به ویژه مستعد ابتلا به گسترش ترومبوز ورید ساب کلاوین-آگزیلاری هستند. باید خاطر نشان کرد که بازوی غالب در اکثر موارد درگیر است.

فاز اولیه سندروم TOS وریدی معمولا بدون علامت است، که شامل آسیب فشاری به ورید بین ترقوه و دنده اول، تشکیل بافت اسکار، انقباض در خارج ورید، فیبروز، ضخیم شدن دیواره درون دیواره ورید، کاهش قطر داخلی و جریان خون وریدی است.

لخته خونی (ترومبوز) در نهایت در ورید ساب کلاوین باریک ایجاد می شود که منجر به انسداد ترومبوتیک مسیر ورید می شود. رشد و گسترش لخته به سمت پایین ورید ساب کلاوین و به داخل ورید آگزیلاری می تواند منجر به انسداد بیشتر وریدهای جانبی شود و در نتیجه سبب بروز علائم ناگهانی ترومبوز وریدی شامل تورم قابل توجه بازو و تغییر رنگ سیانوتیک پوست (مایل به آبی) و حتی درد اندام فوقانی شود.

آمبولی ریوی (PE) نیز ممکن است رخ دهد، به ویژه در اثر فعالیت بازو، اما بروز این بیماری در مقایسه با آمبولی ریوی ناشی از ترومبوز ورید عمقی (DVT) در اندام تحتانی نادر است.

ادم اندام فوقانی یافته اختصاصی مرتبط با ترومبوز ورید ساب کلاوین و آگزیلاری است. ادم اغلب، اما نه همیشه، با درد و سیانوز اندام آسیب دیده همراه است. ادم ناشی از این بیماری معمولا شانه، بازو و دست را درگیر می کند و به طور مشخص غیر گوده گذار (non-pitting) است.

بیماران ممکن است درجاتی از درد را گزارش کنند که به صورت احساس جراحت ناشی از چاقو خوردن یا احساس سفتی اندام است که با فعالیت بدتر می شود.