فهرست مطالب
کیست بیکر چه عوارضی به دنبال خواهد داشت؟
در موارد نادر، کیست بیکر پاره می شود و مایع موجود در کیست به بافت های مجاور در نواحی زانو و ساق پا نشت پیدا می کند و علائمی مانند تورم و قرمزی ساق پا یا کبودی زیر زانو می تواند در نتیجه آن ایجاد شود.
عوارض احتمالی ناشی از کیست بیکر عبارتند از:
ترومبو فلبیت کاذب (Pseudothrombophlebitis):
کیست بیکر ممکن است به نواحی خلفی و خارجی زانو گسترش یابد و یا دچار دایسکشن شود و باعث فشرده سازی اعصاب و عروق پوپلیتئال شود.
فشرده سازی ورید پوپلیتئال می تواند منجر به انسداد وریدی شود که ممکن است منجر به بروز قرمزی، ادم (تورم) قسمت های انتهایی (دیستال) اندام تحتانی مشابه یافته های بالینی ترومبوز ورید عمقی (DVT) در اندام تحتانی شود.
پارگی کیست بیکر:
با پارگی کیست، درد شدید ایجاد شده می تواند مشابه ترومبوز یا پارگی عضلانی، سبب ایجاد گرمی، درد ناشی از لمس و قرمزی ساق پا شود.
هنگامی که در اثر پارگی کیست، مایع موجود در آن در بافت های اطراف آزاد می شود، ممکن است منجر به بروز التهابی شود که ممکن است علائمی مشابه علائم ترومبوفلبیت در ساق پا ایجاد کند. علائم التهابی ممکن است شامل درد شدید در زانو و ساق پا، تورم یا قرمزی ساق پا و احساسی مانند جاری شدن آب در ساق پا باشد.
پارگی کیست همچنین می تواند اکیموز (کبودی) ایجاد کند که ممکن است قسمت خلفی ساق پا را از حفره پوپلیتئال تا مچ پا درگیر کند. منطقه دچار اکیموز در زیر قوزک داخلی پا، علامت هلال (Crescent sign) نامیده می شود.
توجه داشته باشید:
پارگی کیست ممکن است نامحسوس باشد و تورم ساق پا و مچ پا ایجاد کند، بدون اینکه بیمار از درد زیادی رنج ببرد.
عوارض نادر پارگی کیست بیکر
پارگی کیست همچنین ممکن است منجر به بروز عوارض بیشتری شود که به ندرت رخ می دهند:
Posterior tibial nerve entrapment:
گیر افتادن عصب خلفی تیبیال و ایجاد فشار بر روی آن که منجر به درد ساق پا و بی حسی قسمت خلفی کف پا می شود.
Anterior compartment syndrome:
سندرم کمپارتمان قدامی، که باعث افتادگی پا و تورم قسمت قدامی و خارجی ساق پا می شود.
Posterior compartment syndrome:
سندرم کمپارتمان خلفی، که منجر به تورم ساق پا همراه با درد ساق پا می شود.
Popliteal artery obstruction:
انسداد شریان پوپلیتئال باعث ایسکمی پا و علائم آن شامل درد پا، کبودی و اختلال حسی و حرکتی می شود.
روش های تشخیصی کیست بیکر
علت تمامی تورم های پشت زانو، کیست بیکر نیست.
شرح حال و معاینه بالینی:
توده پوپلیتئال قابل لمس ممکن است در معاینه بالینی در بیماری که با شکایت زانو مراجعه کرده است یا به صورت تصادفی در حین انجام مطالعات تصویربرداری شناسایی شود. در چنین بیمارانی ، تشخیص کیست پوپلیتئال معمولا فقط بر اساس معاینه بالینی مسجل می شود.
کیست بیکر معمولا با ایستادن بیمار تشخیص داده می شود که در این حالت، توده برجسته تر می شود. هنگامی که زانو تا ۴۵ درجه خم می شود، توده اغلب به دلیل کاهش فشار درون کیست، نرم می شود یا به طور کامل ناپدید می شود که به آن، علامت فوچر (Foucher’s sign) گفته می شود.
بیمار همچنین باید در وضعیت خوابیده به پشت معاینه شود، که زانو به طور غیرفعال از کشش کامل به خم شدن با زاویه حداقل ۹۰ درجه تغییر وضعیت پیدا می کند تا از معاینه کامل مفصل زانو اطمینان حاصل شود.
آیا تصویربرداری برای تشخیص ضروری می باشد؟
انجام تصویربرداری معمولا برای تشخیص کیست بیکر مورد نیاز نیست.
مطالعات تصویربرداری تنها در برخی از بیماران انجام می شود، به ویژه زمانی که تشخیص قطعی وجود ندارد و یا زمانی که به بیماری دیگری مشکوک هستیم. باید توجه داشته باشیم که برخی از علائم کیست بیکر شبیه به علائم بیماری های جدی تری مانند ترومبوز ورید عمقی، آنوریسم پوپلیتئال یا تومور است.
در موارد ذیل، انجام تصویربرداری در جهت تشخیص کیست پوپلیتئال اندیکاسیون دارد:
- مشکل در تمایز توده کیستیک از توده جامد در معاینه فیزیکی
- عدم تغییر قابل توجه با تغییر دامنه حرکت
- توده واقع شده در قسمت های خارجی
- عدم وجود بیماری های قبلی زانو که منجر به ایجاد کیست پوپلیتئال می شود مانند روماتیسم مفصلی
در مرحله اول تصویربرداری تشخیصی، سونوگرافی و رادیوگرافی ساده و به دنبال آن MRI، به خصوص در صورت تصمیم به عمل جراحی انجام می شود.
رادیوگرافی زانو
اگرچه رادیوگرافی ساده زانو برای مشاهده کیست از مزایای محدودی برخوردار است، اما می تواند ناهنجاری های مفصلی یا استخوانی مانند نکروز استخوانی، التهاب مفصلی یا آنوریسم پوپلیتئال کلسیفیه را نشان دهد که ممکن است مرتبط با کیست باشند. در رادیوگرافی ساده، یک توده بافت نرم مانند کیست پوپلیتئال یا یک افیوژن مفصلی ممکن است مشاهده شود.
سونوگرافی
سونوگرافی توانایی تشخیص کیست بیکر از سایر توده های پوپلیتئال مانند آنوریسم های پوپلیتئال یا کیست های گانگلیونی را دارد.
از سونوگرافی در بیماران مبتلا به ترومبوفلبیت احتمالی یا سودوترومبوفلبیت مرتبط با کیست استفاده می شود زیرا می تواند کیست بزرگ شده، دایسکت شده یا پاره شده و همچنین گردش خون وریدی را تصویربرداری کند و احتمال ترومبوز ورید عمقی (DVT) را رد کند.
MRI
MRI روش تصویربرداری انتخابی در بیمارانی است که نیاز به بررسی بیشتر برای تأیید ماهیت کیستیک ضایعه، ارزیابی ارتباط آناتومیک کیست با مفصل و بافت های اطراف و شناسایی اختلالات داخل مفصلی مرتبط دارند.
MRI زانو را زمانی که تصمیم به جراحی آسیب ساختاری زانو گرفته می شود یا زمانی که تشخیص حتی پس از سونوگرافی نامشخص است، انجام می شود.
تاریخچه کاتترهای پورت
فهرست مطالب از زمان باستان تا رنسانس: منشاء دسترسی عروقی ایده دسترسی به پورت برای دسترسی به سیستم عروقی می تواند به تمدن باستان برگردد: زمانیکه اولین اشکال وسایل دسترسی عروقی شامل کاتتر های اولیه و سوزن های توخالی برای خونگیری، تزریق و اهداف تشریفاتی استفاده می شدند . این ابزارهای ابتدایی زمانیکه به صورت
روش های درمانی تومور جسم کاروتید
فهرست مطالب روش های درمانی تومور جسم کاروتید برداشتن تومور جسم کاروتید با جراحی باز، روش اصلی درمان است. روش های درمانی به طور کلی عبارتند از: جراحی باز پرتودرمانی (radiotherapy) آمبولیزاسیون شریانی از طریق کاتتر به روش اندوواسکولار برای متوقف کردن جریان خون به تومور، که ممکن است قبل از انجام جراحی باز برای
کیست بیکر چگونه تشخیص داده می شود؟
فهرست مطالب کیست بیکر چه عوارضی به دنبال خواهد داشت؟ در موارد نادر، کیست بیکر پاره می شود و مایع موجود در کیست به بافت های مجاور در نواحی زانو و ساق پا نشت پیدا می کند و علائمی مانند تورم و قرمزی ساق پا یا کبودی زیر زانو می تواند در نتیجه آن
