درمان بیماری عروقی لیودوئید (Livedoid Vasculopathy) معمولا شامل ترکیبی از مداخلات درمانی است. هیچ روش درمانی واحدی برای همه بیماران موثر نیست.
در حالی که پزشکان بیماری های گوناگون مرتبط و همراه با بیماری عروقی لیودوئید را از لیست تشخیص های افتراقی خارج می کنند، می توانند تعدادی از درمان هایی را ارائه دهند که در کاهش درد و تسکین زخم بیماران، بسیار مفید می باشند.
مدیریت درد و مراقبت از زخم اجزای مهم درمان این بیماری عروقی هستند.
مدیریت درد: درد ثانویه به بیماری livedoid vasculopathy می تواند شدید باشد. رویکرد خط اول درمانی ما برای مدیریت درد معمولا شامل مصرف استامینوفن یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایندومتاسین است.
مراقبت از زخم: مراقبت از زخم باید شامل حفظ یک محیط زخم مرطوب و جلوگیری از سوار شدن عفونت بر روی زخم می باشد.
ترک سیگار: اگرچه اثرات ترک سیگار بر این بیماری عروقی مورد مطالعه قرار نگرفته است،اما به بیماران توصیه می شود که به دلیل اثرات منفی سیگار بر روند بهبود زخم، سیگار را ترک کنند.
فشرده سازی (کمپرس): تجربه بالینی نشان می دهد که فشرده سازی درمانی در بیماران مبتلا به نارسایی وریدی همراه مفید است، به شرطی که نتایج شاخص مچ پا-بازو (ABI یا نسبت فشارخون مچ پا به بازو) نارسایی همزمان شریانی را نشان ندهد. بهبود زخم همچنین ممکن است مربوط به اثر تحریکی فشرده سازی بر فعالیت فیبرینولیتیک (تجزیه لخته ها و رقیق سازی خون) باشد.
مطالعات محدودی نشان می دهند که درمان هایی که خطر ترومبوز را به حداقل برسانند، از جمله داروهای ضد پلاکتی، ضد انعقادی و عوامل فیبرینولیتیک، می توانند علائم بیماری عروقی لیودوئید را بهبود بخشند. بهره مندی از مداخلات ایمنی (ایمونولوژیک)، گشادکننده عروق و سایر مداخلات نیز توسط مطالعات پیشنهاد شده اند. درمان ترکیبی اغلب ضروری است.
داروی ضد پلاکت آسپرین، یک داروی خوراکی است به طور کلی به خوبی تحمل می شود و به طور گسترده ای در دسترس است و درمان خط اول ترجیحی ما برای بیماران بدون ترومبوفیلی شناخته شده است.
پنتوکسیفلین درمان اولیه مورد علاقه ما برای بیمارانی است که آسپرین را تحمل نمی کنند.
هنگامی که بیماران پاسخ کافی به آسپرین و پنتوکسیفلین ندارند، پزشکان اغلب درمان را با داروهای ضد انعقادی ادامه می دهند. معمولا از وارفارین، هپارین با وزن مولکولی کم (LMW) یا یک ضد انعقاد خوراکی مستقیم مانند ریواروکسابان یا آپیکسابان استفاده می شود.
توجه: هیچ نقطه انتهایی ثابت و مشخصی برای درمان در بیمارانی که به درمان پاسخ می دهند وجود ندارد. قطع درمان ممکن است پس از بهبود زخم، صورت بگیرد اما امکان عود بیماری وجود دارد. با این حال، درمان مداوم ممکن است برای حفظ بهبودی لازم باشد.
بیماری عروقی لیودوئید، اگرچه دردناک است، اما با مرگ یا اندام درگیر، همراه نیست. این بیماری عروقی اغلب پس از قطع درمان، عود می کند. درمان طولانی مدت با یک رژیم درمانی موثر معمولا ضروری است.
فهرست مطالب بیماری های مرتبط با بیماری عروقی لیودوئید بیماری عروقی لیودوئید (Livedoid Vasculopathy) می تواند با یا بدون عوامل خطر قابل شناسایی و شناخته شده برای ترومبوز (تشکیل لخته) رخ دهد. نمونه هایی از عوامل خطر ترومبوز که با بیماری عروقی لیودوئید مرتبط هستند، شامل سندروم آنتی بادی های ضد فسفولیپید (APS)، پاراپروتئینمی
فهرست مطالب بیماری عروقی لیودوئید چیست؟ بیماری عروقی لیودوئید (Livedoid Vasculopathy) یا واسکولیت لیودوئید، یک بیماری عروقی هیالینیزه کننده پوستی مزمن، دردناک و لخته ای انسدادی است که اندام های تحتانی را درگیر می کند و با ترومبوز (تشکیل لخته) و ایجاد زخم در اندام تحتانی تظاهر پیدا می کند. این بیماری در درجه
فهرست مطالب واسکولیت چیست؟ واسکولیت، التهاب رگ های خونی است. التهاب ناشی از آن می تواند بر دیواره داخلی پوشاننده رگ های خونی (به نام اندوتلیوم) یا دیواره شریان یا ورید تاثیر بگذارد. این التهاب می تواند باعث شود که رگ، ضخیم، ضعیف، باریک (تنگی عروقی)، مسدود (انسداد عروقی)، بزرگ (آنوریسم عروقی) یا دچار
Powered by WPtouch Mobile Suite for WordPress