کاتتر ورید مرکزی-عوارض احتمالی کارگذاری کاتتر ورید مرکزی چیست؟

انسداد وریدی مرکزی:

ارتباط قوی بین کاتتریزاسیون وریدی مرکزی و گسترش انسداد ورید مرکزی وجود دارد. کانولاسیون وریدی ناحیه ای از آسیب عروقی را ایجاد می کند که پس از بهبودی منجر به تنگی فیبروتیک در آن ناحیه می شود.

تنگی ورید مرکزی:

تنگی ورید مرکزی با دسترسی به رگ های ژوگولار داخلی و ساب کلاوین در ارتباط است، اما همچنین در مورد کاتترهایی که به صورت محیطی وارد عروق شده اند نیز رخ می دهد. به نظر می رسد خطر تنگی ورید مرکزی با قرار دادن کاتتر ورید مرکزی در ورید ژوگولار داخلی یا ساب کلاوین چپ در مقابل ورید ژوگولار داخلی یا فمورال راست، زمان طولانی تر باقی ماندن کاتتر و استفاده از کاتترهای دیالیز در مقابل کاتترهای کوچکتر و انعطاف پذیرتر افزایش می یابد.

اکثر تنگی های ورید مرکزی بدون علامت هستند. تنگی ورید مرکزی گاهی اوقات به طور اتفاقی در ارتباط با قرار دادن کاتتر تشخیص داده می شود. هنگامی که علائم رخ می دهد، بیماران ممکن است از ادم اندام فوقانی، سطوح متغیر درد و تشکیل وریدهای جانبی (کولترال) شکایت کنند. هنگامی که ورید اجوف فوقانی درگیر است، بیماران ممکن است علائم مرتبط با سندرم ورید اجوف فوقانی مانند سردرد، ادم صورت، تنگی نفس و خشونت صدا را تجربه کنند.

ترومبوز وریدی مرتبط با کاتتر:

ترومبوز وریدی مرتبط با کاتتر یک عارضه شایع مرتبط با کاتتر ورید مرکزی است و تخمین زده می شود که ۱۰ درصد از تمام ترومبوزهای ورید عمقی (DVT) در بزرگسالان را تشکیل می دهد. اکثر موارد DVT مربوط به کارگذاری کاتتر در عروق اندام فوقانی رخ می دهد. عوامل خطر بروز این عارضه شامل بدخیمی، سابقه ترومبوز وریدی قبلی، بستری در بخش مراقبت های ویژه (ICU)، شرایط افزایش انعقادپذیری و عفونت است. علائم متغیر هستند و به محل ترومبوز، میزان و مدت زمان ترومبوز بستگی دارد. درد اندام و ادم اغلب مشاهده می شود، اگرچه بسیاری از آنها بدون علامت هستند.